Winterzonnewende

Winterzonnewende is een zeer belangrijke zonneterm in de Chinese maankalender. Omdat het ook een traditionele feestdag is, wordt het in veel regio's nog steeds vrij vaak gevierd.

De winterzonnewende is algemeen bekend als de ‘winterzonnewende’, ‘lang tot de dag’, ‘yage’ enzovoort.

Al 2500 jaar geleden, rond de lente- en herfstperiode (770-476 v.Chr.), had China het punt van de winterzonnewende bepaald door de bewegingen van de zon met een zonnewijzer te observeren. Het is de eerste van de 24 seizoensverdelingspunten. De tijd zal elk 22 of 23 december zijn volgens de Gregoriaanse kalender.

Het noordelijk halfrond ervaart op deze dag de kortste dag en de langste nacht. Na de winterzonnewende zullen de dagen steeds langer duren en zal het koudste klimaat alle plaatsen in het noordelijke deel van de aardbol binnendringen. Wij Chinezen noemen het altijd ‘jinjiu’, wat betekent dat als de winterzonnewende eenmaal aanbreekt, we de koudste tijd met een hoofd zullen ontmoeten.

Zoals de oude Chinezen dachten, zal het yang, of gespierde, positieve ding na deze dag steeds sterker worden en daarom moet het gevierd worden.

Het oude China besteedt veel aandacht aan deze feestdag en beschouwt het als een grote gebeurtenis. Er was een gezegde dat zei: “De winterzonnewendevakantie is groter dan het lentefestival”.

In sommige delen van Noord-China eten mensen op deze dag dumplings, omdat ze zeggen dat ze hierdoor tijdens de strenge winter beschermd zullen zijn tegen vorst.

Terwijl zuiderlingen misschien dumplings hebben gemaakt van rijst en lange noedels. Sommige plaatsen hebben zelfs de traditie om offers te brengen aan de hemel en de aarde.